🕛 Szczurzy Ogon U Psa

Psi ogon służy do porozumiewania się między sobą psów dorosłych zarówno tej samej płci, jak i odmiennej oraz suki z potomstwem. Psy w swoisty sposób potrafią komunikować się między sobą. Służą temu różnorodne behawioralne systemy sygnalizacyjne: głosowe, ruchowo-pozycyjne, dotykowe czy zapachowe. Funkcje porozumiewania Kleszcze u szczurów są bardzo powszechne, istnieje kilka rodzajów pasożytów, które żyją na skórze i w warstwie naskórka. Czerwono-brązowy kleszcz szczurzy o wielkości 0,1-1 mm ma wydłużony, płaski korpus, żywi się krwią zwierzęcia i cierpi na różne poważne choroby. Look at other dictionaries: szczurzy — przym. od szczur Szczurze zęby. Szczurzy ogon. ∆ Szczurza twarz «chuda, wąska twarz» … Słownik języka polskiego Obecna sytuacja na świecie tworzona jest z wykorzystaniem technologii znanej jako "szczurzy król". Celem tej technologii jest zburzenie kluczowych węzłów nie Natura jest pierwszym naukowcem na świecie! Rozejrzyj się, a znajdziesz wspaniałe stworzenia z wszelkiego rodzaju adopcjami. Jedną z takich adaptacji jest ogon. Zwierzęta z ogonami występują w najróżniejszych kształtach, rozmiarach i kolorach. Ogon ma różne funkcje, a niektóre z najbardziej powszechnych obejmują ochronę, równowagę, regulację temperatury, Przeczytaj więcej Oba zwierzaki mają duże, sterczące uszy – te szczurze są nieco mniej owłosione. Podobnie zresztą jak ogon – który jest mniej owłosiony i dłuższy niż u myszy. Istotną różnicą jest też ubarwienie. Szczur jest ciemniejszy – ma czarno – szarą barwę. Myszy najczęściej są szaro – brązowe, lub – zwłaszcza w hodowlach Ważne informacje. Kaktus wiszący Aporocactus Malisonii ogon szczura ~50 cm P14 - DIXIE STORE, w empik.com: 97,63 zł. Przeczytaj recenzję Kaktus wiszący Aporocactus Malisonii ogon szczura ~50 cm P14. Zamów towar z dostawą do domu! Pisałam do pewnego weterynarza, bo zaniepokoiły mnie pewne objawy. Powiedział, że to [/FONT] [/COLOR] [COLOR=#0d0b0b] [FONT="]poczatkowe stadium zapalenia tarczki ogon. Co to jest. Szukałam w internecie, ale mało informacji na ten temat zdobyłam. Co trzeba zrobić, by choroba ,,umarła"? Bardzo proszę o pomoc:placz: [/FONT] [/COLOR Najdłuższy ogon u psa. Krótki, długi, puchaty, z krótką sierścią – ogon u psa może mieć bardzo różny wygląd, o czym wie każdy miłośnik tych psów. W 2015 r. do Księgi Rekordów Guinnessa został wpisany Keon – mieszkający w Belgii przedstawiciel rasy wilczarz niemiecki, który oficjalnie jest psem z najdłuższym ogonem Z czym może być pomylona ta psia mowa? Uległość u psa może objawiać się w stosunku do innego zwierzaka lub właściciela. Zawsze jest oznaką poddania się. Objawia się w kontaktach pupila z silniejszym psem lub gdy nasz włochacz coś nabroi i widzi naszą złość. W zależności od sytuacji uległość pokazywana jest na dwa sposoby. Niekiedy wygląd ogona stanowi cenną wskazówkę diagnostyczną (np. tzw. „szczurzy ogon” u psów z zaburzeniami endokrynologicznymi, martwica i sinica skóry ogona w przebiegu choroby zimnych aglutynin czy wyłysienie i hiperpigmentacja ogona w przebiegu nadmiernej ilości melaniny (melanoderma) i łysienia u yorkshire terrierów). Właśnie wyjechały ode mnie do nowych domków: szczurzy panowie (Soto, Zeke, Oscar), chomiczka Bajka, koszatniczki (Zuzia, Nala i Zira). Będę tęsknić za tymi kochanymi mordkami! 6C0BCGv. Wielu opiekunów psów zmaga się z łupieżem u swoich czworonogów. Pozornie może się wydawać, że to błaha sprawa, jednak ten defekt kosmetyczny czasem jest objawem głębszego problemu. Chcesz się dowiedzieć, jakie są przyczyny łupieżu u psa, jak mu zapobiegać? Przeczytaj. Czym jest łupież u psa? Przyczyny łupieżu u psaZła dietaNieprawidłowa pielęgnacjaStresChorobyWiek psaAlergieNiedobór witaminJak się pozbyć łupieżu u psa? Czym jest łupież u psa? Najprościej rzecz ujmując, jest to nieprawidłowo lub nadmiernie złuszczony naskórek. Można go zaobserwować pod postacią niewielkich białych płatków na sierści, zlokalizowanych najczęściej w okolicach grzbietu. Może mieć różne natężenie, od niemal niezauważalnego, aż po bardzo intensywny, pokrywający niemal cały grzbiet psa. Ponadto towarzyszą mu najczęściej: zaczerwienienie,ogólnie zła kondycja sierści (brak połysku, należytej sprężystości),suchość skóry, lub łojotok, skóra tłusta w dotykuświąd powodujący uporczywe drapanie,zwiększona utrata włosów w pewnych miejscach,intensywne lub przedłużające się linienie,nieprzyjemny zapach skóry,obecność wykwitów skórnych (krost, strupów). Przyczyny łupieżu u psa Jeżeli łupież występuje u psa dłużej niż 3-4 tygodnie, może być objawem choroby. Trzeba koniecznie obserwować w tym okresie zmiany zachowania czworonoga, jego reakcje i, jak wspomniano wcześniej, udać się do lekarza weterynarii. Zła dieta Zła dieta to bardzo częsta przyczyna występowania łupieżu u psów. Łupież może pojawić się w przypadku, gdy dajesz psu pokarm niezbilansowany, niskiej jakości, np. resztki ze stołu. Podawanie nieregularnych, małych porcji posiłków również może się przyczynić do wystąpienia łupieżu u psa. Jedną z przyczyn wynikających z niewłaściwej diety jest niedobór aminokwasów, kwasów tłuszczowych, witamin oraz mikro- i makroelementów. Nie należy zapominać również o wielonienasyconych kwasach tłuszczowych, takich jak Omega -3 (np. kwas linolenowy) oraz Omega -6 (np. kwas linolowy). Niedobory wskazanych składników odżywczych są często przyczyną problemów skórnych. Aby zapobiec problemowi łupieżu spowodowanego złą dietą: podawaj psu zbilansowaną gotową karmę pełnoporcjową, dbaj, by posiłki psa były regularne i odpowiednio dawkowane. Karmy gotowe są dobrze zbilansowane i nie wymagają dodatkowego wzbogacania o witaminy, mikro i makroelementy. Jeśli Twój pies je kompletne i zbilansowane jedzenie, a występuje u niego łupież, skonsultuj się z lekarzem weterynarii, aby ustalić przyczynę tego stanu. Nieprawidłowa pielęgnacja Często przyczyną psiego łupieżu jest zła higiena. Pamiętaj, że pielęgnacja sierści powinna być dostosowana do specyfiki rasy. Inaczej pielęgnujemy szatę pudla czy Yorkshire terriera, inaczej owczarka podhalańskiego. Po wystąpieniu pierwszych objawów łupieżu zastanów się, czy dostatecznie często czeszesz i kąpiesz swojego pupila. Na ogół nie zaleca się zbyt częstych kąpieli psów, jednak w niektórych okolicznościach nie należy ich zaniedbywać, zwłaszcza wtedy, gdy sierść psa jest widocznie brudna lub wydziela nieprzyjemny i nienaturalny zapach. Błędem w pielęgnacji pupila jest również używanie niewłaściwych środków pielęgnacyjnych. Do tego celu stosujemy jedynie preparaty dedykowane psom. Ludzkie kosmetyki są absolutnie niewskazane dla naszych czworonożnych przyjaciół. Wybieraj więc zawsze delikatny szampon przeznaczony do takiego rodzaju sierści, jaką ma Twój pies. Jak dobrać kosmetyk dla psa z łupieżem? Najlepiej udaj się po poradę do lekarza weterynarii. Łupież spowodowany łojotokiem i ten wynikający z suchej i podrażnionej skóry wymaga innego postępowania pielęgnacyjnego. Sklepy zoologiczne i lecznice weterynaryjne oferują całą gamę różnych preparatów. Po kąpieli dokładnie spłucz szampon z psiej sierści. Kąp psa z częstotliwością zaleconą przez lekarza. Kolejną przyczyną łupieżu u psów wynikającą z niewłaściwej pielęgnacji jest zbyt rzadkie szczotkowanie. Pamiętaj, by tę czynność wykonywać przynajmniej raz w tygodniu. W przypadku niektórych ras należy szczotkować sierść codziennie lub okresowo poddawać ją specjalistycznym zabiegom, takim jak na przykład trymowanie. Kiedy nie szczotkujesz odpowiednio często swojego psa, komórki jego skóry nie będą właściwie ukrwione, martwy włos nie zostanie usunięty, co w konsekwencji może prowadzić do powstania łupieżu. Stres Wizyta w lecznicy, nadmierny hałas, pojawienie się nowego psa lub dziecka w domu, dłuższa nieobecność opiekuna, brak ruchu, zmiany w otoczeniu, narażenie na agresję, awersyjny trening mogą być przyczyną stresu dla psa. Chroniczny stres może prowadzić do wystąpienia łupieżu. Dlatego przemyśl, czy przed pojawieniem się łupieżu u psa nie był on narażony na sytuacje wywołujące jego niepokój, np. nie zmieniłeś miejsca zamieszkania, Twój pupil nie jest zmuszony do długiego przebywania w domu, nie zostawiasz go w zbyt małym pomieszczeniu. Jeśli tak się dzieje, usuń źródło stresu, a gdy okaże się to niemożliwe, postaraj się przyzwyczaić swojego czworonoga do zaistniałej sytuacji. Gdyby Twoje działania były nieskuteczne, a pies nadal wykazywał oznaki niepokoju, udaj się po pomoc do specjalisty – lekarza weterynarii lub behawiorysty. W przypadku wystąpienia stresu u psa należy przede wszystkim zastanowić się, co jest głównym jego źródłem. Jak możesz pomóc psu, u którego obserwujesz stres? Możesz wtedy zastosować następujące metody: wprowadzaj jak największą ilość wzmocnień pozytywnych, zwłaszcza podczas treningów z czworonogiem;urozmaicaj psią aktywność – pozwala ona na rozładowanie frustracji. Możesz na przykład zaproponować swojemu psu zabawy węchowe, takie jak mata węchowa lub Nosework. Zostawienie psu zabawki do żucia lub bezpiecznego gryzaka, podobnie jak trening węchowy, pozwoli zwierzęciu rozładować frustrację;wprowadzaj psu jasne zasady, które są egzekwowane przez wszystkich domowników;wprowadzaj rutynę do rozkładu dnia, gdyż pozwala ona na zwiększenie poczucia bezpieczeństwa u Twojego czworonoga;przeprowadź z psem trening zostawiania go samego w domu;staraj się zniwelować wrażliwość psa na stresor np.: wykorzystując odpowiednie treningi stopniowo oswajające go z bodźcem;jeśli Twój zestresowany pies pozytywnie reaguje na uścisk, pomyśl o specjalnym ubraniu antystresowym;ucz psa spokojnego odpoczywania w domu. Choroby Łupież może zostać spowodowany inwazją pasożytów, takich jak: pchły, nużeńce, świerzbowce, roztocza Cheyletiella i wszy. Cheyletiella yasguri jest rodzajem pasożyta, który żeruje na psach, przy czym nasz pupil może dość łatwo zarazić się nim od innego chorego zwierzęcia, z którym ma on bliższy kontakt, np. podczas spaceru czy odwiedzin. Choroba nosi też nazwy „łupież wędrujący” i „łupież chodzący”, ponieważ wywołujące ją roztocza, widoczne gołym okiem jako białe plamki na ciele psa, szybko się przemieszczają. W zależności od odporności organizmu czworonoga objawy mogą być silniejsze lub słabsze. Zazwyczaj w początkowym stadium naskórek ulega nadmiernemu łuszczeniu się, jednak wraz z rozwojem choroby może dojść do innych nieprzyjemnych dolegliwości, takich jak świąd powodujący łysienie czy rumień. W zakażonych miejscach tworzą się strupy. Rozpoznanie wymaga wykonania badań mikroskopowych, zatem najlepszą opcją będzie udanie się do lekarza weterynarii w celu pobrania próbek. Leczenie polega na stosowaniu preparatów spot on. Dlatego często kontroluj stan skóry swojego podopiecznego. Celem zdiagnozowania obecności pasożytów zgłoś się do lekarza weterynarii, który: wykona badanie zeskrobin w celu potwierdzenia obecności nużeńca,zleci posiew, aby sprawdzić, jakie bakterie i grzyby biorą udział w zakażeniu,zleci trichogram, który pozwala również wykluczyć lub potwierdzić choroby pasożytnicze. Samodzielnie możesz wykonać próbę bibułową, która pozwoli potwierdzić obecność odchodów pcheł. Najważniejsza jest jednak profilaktyka polegająca na podawaniu preparatów przeciw pasożytom. Na rynku jest ich bogaty wybór. Stosowanie specyfiku warto jednak omówić z lekarzem weterynarii, który zna Twojego psa i na pewno najlepiej dobierze odpowiedni dla niego preparat. Bardzo ważne jest, by posprzątać dokładnie otoczenie zwierzęcia: wyprać jego legowiska, dokładnie odkurzyć podłogi, wyprać dywany, co pomoże uniknąć inwazji pasożytów w przyszłości. Choroby skóry rzadko kojarzą się nam z problemami endokrynologicznymi, natomiast nieprawidłowości w działaniu hormonów są przyczyną wielu problemów dermatologicznych, w tym łupieżu. Stan sierści i jej wzrost jest uwarunkowany utrzymaniem równowagi hormonalnej. Jakie choroby są przyczyną wstąpienia łupieżu u psa? Najczęstsze zmiany hormonalne prowadzące do zmian skórnych, w tym łupieżu, to: niedoczynność tarczycy, która objawia się uogólnionym spowolnieniem tempa metabolizmu. Występuje w postaci pierwotnej i wtórnej. Wśród objawów choroby można wyróżnić: tycie, zaparcia naprzemiennie z biegunkami, osowiałość czy zwiększenie wrażliwości na zimno. Występuje łojotok oraz charakterystyczne wyłysienia na bokach tułowia i nosie psa, a także tzw. „szczurzy ogon”. Leczenie polega na podawaniu syntetycznego odpowiednika hormonu; cukrzyca to kolejne schorzenie mogące się przyczynić do powstania łupieżu u psów. Kiedy więc zaobserwujesz u swojego pupila niepokojące objawy, takie jak zwiększone pragnienie i łaknienie przy jednoczesnym spadku masy ciała, niezwłocznie udaj się do lekarza weterynarii, który zleci odpowiednie leczenie. Choroby tej nie można całkowicie wyleczyć, jednak wczesne podjęcie terapii pomoże psu cieszyć się życiem jeszcze przez długi czas. Lekarz weterynarii z pewnością zleci wówczas pupilowi insulinę w postaci podskórnych zastrzyków. Pamiętaj, że lek ten należy podawać regularnie i we wskazanych dawkach. Należy również stale sprawdzać, czy zlecona dawka jest odpowiednia i czy wyniki psa są dobre. Psy, które chorują na cukrzycę, powinny mieć zapewnioną aktywność fizyczną. Opiekun musi pilnować również właściwej diety psa, dobranej przez lekarza. Wiek psa Łupież może być spowodowany wiekiem psa, na starość zmienia się bowiem metabolizm skóry. Stary pies jest bardziej podatny na różne choroby, dlatego w tym okresie życia naszego czworonożnego przyjaciela zapewnij mu szczególną opiekę lekarza weterynarii. Alergie Bardzo często łupież może wskazywać na obecność alergii u psa. W ten sposób objawia się zarówno alergia pokarmowa jak i alergia na czynniki wziewne (tzw. powietrznopochodne, np. roztocza) czy alergia kontaktowa. Leczenie alergii u psa to proces złożony. Warto mieć na uwadze, że w przypadku nadwrażliwości na alergeny w pokarmach, proces usuwania ich z organizmu może trwać nawet 8 tygodni. Alergia pokarmowa u psów może wystąpić w każdym momencie życia czworonoga oraz o dowolnej porze roku. Jeśli zauważysz u pupila niepokojące objawy, skonsultuj się z lekarzem weterynarii. Niedobór witamin Aby psia sierść była w doskonałej kondycji, niezbędne są witaminy, wśród których największe znaczenie mają witamina A, E, B2, B3, B6, C oraz biotyna. Dostarczenie nieodpowiedniej ilości witamin w posiłkach może skutkować wystąpieniem łupieżu. Dlatego tak ważne jest stosowanie kompletnego i zbilansowanego pokarmu dla psów. I tak na przykład witamina A zapobiega łojotokowi, łagodzi świąd i podrażnienia, zaś witaminy z grupy B redukują możliwość wystąpienia zmian skórnych. Jak się pozbyć łupieżu u psa? Kiedy już zaobserwujemy występowanie tego problemu u swojego podopiecznego, nie podejmujmy działań na własną rękę. Udajmy się ze zwierzęciem do lekarza weterynarii, który zleci odpowiednie postępowanie w zależności od przyczyny łupieżu np.: zmianę diety, leczenie przeciwpasożytnicze, kąpiele pielęgnacyjne i lecznicze. Jak oceniasz ten artykuł? Kliknij, aby ocenić Średnia ocena / 5. Liczba głosów 132 Brak głosów. Oceń artykuł! Useme Znajdź Zlecenie Umowa o dzieło O Pracy Zdalnej Dla copywritera Dla grafika Dla programisty Dla freelancera Znajdź Zlecenie Wybierz Strona Połącz przez: Subscribe Powiadom o 0 komentarzy Inline Feedbacks View all comments Popularne tagi:blog CMS copywriting design fabryka sucharów font fonty freelancer freelancer: jak zacząć grafika grafika rastrowa grafika wektorowa horoskop freelancera html humor freelancera inkscape inkscape podstawy it java języki programowania klient krzywe beziera logo marketing narzędzia dla copywriterów nauka copywritingu nauka grafiki nauka programowania nauka projektowania portfolio praca zdalna programowanie projektowanie projektowanie graficzne seo seo copywriting social media synonimy system CMS teksty synonimizowane tutorial typografia wordpress wtyczki znaczniki Kontakt: Napisz do nas na: kontakt@ Nasza strona internetowa używa plików cookies (tzw. ciasteczka) w celach statystycznych, reklamowych oraz funkcjonalnych. Dzięki nim możemy indywidualnie dostosować stronę do twoich potrzeb. Każdy może zaakceptować pliki cookies albo ma możliwość wyłączenia ich w przeglądarce, dzięki czemu nie będą zbierane żadne W poprzednich artykułach przybliżono Czytelnikom problemy dermatologiczne dotyczące nosa, małżowin usznych i dalszych odcinków kończyn. W tej części przedstawimy problemy w przypadku których objawy mogą dotyczyć ogona. Podobnie jak w przypadku chorób omówionych w poprzednich częściach możemy mieć tu sytuacje w której ogon jest jedną z wielu możliwych lokalizacji danej choroby, jaki i są choroby gdzie ta lokalizacja występuję jako typowe lub nawet wręcz jedyna umiejscowienie objawów. Ogon generalnie nie jest lokalizacją bardzo typową dla wielu jednostek chorobowych. Zmiany w tej lokalizacji pojawiają się najczęściej jako jeden z objawów wraz z objawami dotyczącymi innych okolic ciała. Przykładowo wyłysienia dotyczące ogona tzw „szczurzy ogon” typowe są dla dermatoz tła hormonalnego jak niedoczynność tarczycy czy nadczynność kory nadnerczy oraz dermatoz na tle zaburzeń hormonów płciowych. Rzadziej w tej okolicy mogą pojawiać się zmiany w przebiegu dermatofitoz, grzybic głębokich lub zakażeń bakteryjnych. Typowe z kolei jest powstawanie zmian na ogonie w przypadku rodzinnego zapalenia skóry i mięśni oraz w przebiegu zapalenia gruczołów łojowych (sebaceus adenitis) . Jednostka chorobową, gdzie objawy ograniczają się wyłącznie do tej okolicy jest przerost gruczołów tarczki ogona (ang. stud tail, tail gland hyperplasia). Przerost gruczołów tarczki ogona Na wstępie przybliżymy Czytelnikom przerost gruczołów tarczki ogona jako jednostkę najbardziej typową dla opisywanej lokalizacji. Choroba ty rozpoznawana jest zarówno u psów jak i kotów. W przypadku kotów choroba ma często charakter idiopatyczny (być może uwarunkowany genetycznie), u psów występuje wraz z innymi chorobami łojotokowymi zarówno o charterze pierwotnym jak i wtórnym. Problem ten częściej występuje u niekastrowanych samców, jak również u psów z hiperandrogenizmem, niedoczynnością tarczycy, guzami jąder. Również u kotów z podważonym poziomem testosteronu może częściej dochodzić do rozwoju choroby Typowe objawy choroby Typowe objawy choroby u psów to owalne wyraźnie odgraniczone wyłysienia lokalizujące się na grzbietowej części ogona. Zwykle w okolicy 2-3 kręgu ogonowego. Zmiany te rozwijają się powoli. Poza wyłysieniem widoczne są tam łuski oraz przebarwienie. Okolica może być również tłusta z dotyku, pokryta łojem. Możliwe jest występowanie zakażeń bateryjnych skutkujących różnej głębokości ropnym zapaleniem w opisanej okolicy. U kotów na grzbietowej powierzchni ogona obserwuje się włosy zlepione łojem, możliwe jest też przerzedzenie i wypadanie włosów oraz rożnej głębokości zapalenia bakteryjne. Okolica ta często pokryta jest również nadmierne złudzonym naskórkiem. Po wygoleniu okolicy widoczny jest obrzęk. Typowe objawy kliniczne zwykle są podstawą do postawienia rozpoznania. Wskazane jest wykonanie oznaczenia poziomu hormonów płciowych – testosteronu, który zwykle u chorych osobników jest podwyższony, chociaż wykonane u kotów badania nie potwierdziły by różnica ta była statystycznie istotna. Ostateczne rozpoznanie można potwierdzić wykonując badanie histopatologiczne, w którym widoczne są przerośnięte i powiększone gruczoły łojowe. Należy podkreślić, że choroba choć rzadziej, spotykana jest również u osobników kastrowanych (zarówno u psów jak i kotów) dlatego związek z podwyższonym poziomem hormonów płciowych nie jest tak oczywisty. Choroba sporadycznie spotykana jest również u samic (które w takim przypadku czeto przejawiają zachowania typowe dla samców). przerost gruczołów tarczki ogona widoczne dobrze odgraniczone wyłysienie, w miejscu pozbawionym włosa punktowe przebarwienia Leczenie Leczenie obejmuje zwalczanie powikłań bakteryjnych poprzez stosowanie antybiotykoterapii ogólnoustrojowej oraz miejscowe stosowanie szamponów przeciwłojotokowych. U psów może dojść do poprawy po kastracji. Poprawa następuje powoli i trwa około 2 miesiące. Można również usnąć chirurgicznie miejsce z przerostem gruczołów łojowych. U kotów stwierdzono poprawę po miejscowym stosowaniu 0,1% kwasu retinowego (tretynoniny) w żelu aplikowanym codziennie na zmienioną okolicę. Zapalenie gruczołów łojowych Kolejnym problemem, gdzie zmiany dosyć często występują na ogonie, jest zapalenie gruczołów łojowych. W tym przypadku zmiany zlokalizowane są na wielu okolicach ciała przede wszystkim na głowie, bokach klatki piersiowej, a ogon jest jedna z okolic gdzie mogą występować objawy tej choroby. Sebaceus adenitis jest rzadko występującą chorobą autoimmunologiczną dotyczącą gruczołów łojowych o uwarunkowaniach genetycznych (chociaż szczegółowy mechanizm dziedziczenia nie został jeszcze określony). W jej przebiegu dochodzi do nacieku zapalnego gruczołów łojowych, a w dalszej konsekwencji do ich zniszczenia. Rasami, u których uwarunkowanie genetyczne jest najbardziej prawdopodobne są pudle, akita, psy rasy Hovawart. U ras tych uważa się, że dziedziczenie odbywa się prawdopodobnie na drodze autosomalnej recesywnej. Sebaceus adenitis rozpoznawane było ponadto u wielu innych ras psów. Objawy kliniczne Objawy kliniczne mogą być dosyć zróżnicowane. Możliwy jest łagodny przebieg choroby, w którym objawy są bardzo dyskretne i pojawią się jedynie okresowo samoistnie ustępując. U ras krótkowłosych powstają liczne rozsiane okrągłe, bezwłose obszary pokryte łuskami. U ras z dłuższym włosem, jak pudle i akita stwierdzane jest nadmierne rogowacenie i wyłysienia, a włos staje się matowy i pokryty jest srebrnymi łuskami. Formujące się łuski są bardzo mocno związane ze skórą i trudne do oderwania. Pierwsze objawy kliniczne pojawiają się na głowie (często w okolicy okołooczodołowej), małżowinach usznych, karku, a następnie rozprzestrzeniają się na tułów, brzuch i kończyny, stopniowo przyjmując charakter uogólniony. U niektórych psów objawy lokalizują się na ogonie co prowadzi do , powstania charakterystycznego „szczurzego” wyglądu ogona. Występowanie pierwszych zmian na ogonie a nie na innych wymienionych powyżej okolicach jest charakterystyczne dla owczarków niemieckich, tego typu objaw stwierdzany był również u berneńskich psów pasterskich). Ostateczne rozpoznanie choroby, powinno być postawione na podstawie badania histopatologicznego. Obraz mikroskopowy cechuje się występowaniem parakeratycznej lub ortokeratycznej hyperkeratozy. Ponadto widoczne jest zapalenia gruczołów łojowych z naciekiem zapalnym złożonym głównie z komórek jednojądrzastych (makrofagów, plazmocytów oraz limfocytów. W bardziej zaawansowanych zmianach stwierdza się zanik gruczołów łojowych, a w miejscu ich występowania pojawia się tkanka łączna. Zapalenie gruczołów łojowych u berneńskiego psa pasterskiego, widoczne wyłysienie a skóra pokryta jest łuskami Leczenie W leczeniu zastosowanie znajdują leki immunosupresyjne i przeciwzapalne. Stosować można glikokortykosteroidy (prednisolon w dawce 1mg/kg doustnie, lek ten może być również stosowany w wyższej immunosupresyjnej dawce (2,2 mg/kg W przypadkach z bardzo ciężkimi objawami uogólnionymi można zastosować syntetyczne retinoidy (isotretinoina w dawce 1 do 2 mg/kg jeden raz dziennie lub etretinat w podobnej dawce, oba podawane doustnie. Kolejnym lekiem, który skutecznie można zastosować w leczeniu choroby jest cyklosporyna podawana w dawce 5 mg/kg jeden raz dziennie doustnie. Cyklosporyna uważana jest obecnie za najbardziej skuteczną metodę leczenia choroby. Może być ona stosowana zarówno ogólnoustrojowo jaki i miejscowo w postaci kąpieli w jej roztworze (25 ml cyklosporyny w stężeniu 100mg/ml w 250 ml wody). Rodzinne dermatiomiosits Następna jednostka chorobowa w której zmiany dotykają ogona jest rodzinne dermatiomiosits. Choroba ta dotyczy zarówno skóry jak i mięśni. Przypadki tego problemu opisywane były u owczarków szetlandzkich, owczarków colie oraz beauceronów. Uważa się, że choroba ma uwarunkowanie genetyczne i dziedziczenie odbywa się na drodze autosomalnej dominującej. Objawy Pierwsze objawy pojawiają się zwykle u młodych zwierząt najczęściej w wieku do 6 miesięcy. Zmiany lokalizują się głównie na twarzy zwierząt, najczęściej wokół oczu oraz na grzbiecie nosa jak również na kończynach i na ogonie. Pierwotne wykwity związane z choroba to pęcherzyki zwykle nie widoczne ponieważ łatwo ulegają uszkodzeniu. Najczęściej widoczne są wykwity wtórne, takie jak łuski i strupy oraz owrzodzenia jak i różnego stopnia wyłysienia. W przypadku tej choroby świąd nie jest obecny. Występują również objawy dotyczące zapalenia mięśni, psy mogą mieć trudności z pobieraniem pokarmu i wody. Niekiedy dochodzi do powstania przełyku olbrzymiego u chorych osobników, co może prowadzić do rozwoju zachłystowego zapalenia płuc. Częstym objawem jest zanik mięśni, zwłaszcza kończyn Dermatiomiositis, widoczne wyłysienia oraz nadżerki i strupy Rozpoznanie Rozpoznanie może być podstawie na podstawie badania histopatologicznego skóry i mięśni oraz badania EMG. Do badania histopatologicznego skóry widoczne są wyłysienia, rumień, pęcherzyki., można stwierdzić ponadto zwyrodnienie wodniczkowe komórek warstwy podstawnej mieszków włosowych. Niekiedy widać komórki apoptyczne w warstwie podstawnej. Widoczne jest również zapalenie okłonaczyniowe lub liszajowate (na granicy skóry i naskórka), naciek złożony jest głównie z limfocytów, komórek plazmatycznych i histiocytów. Może być również stwierdzana ucieczka barwnika w powierzchownych warstwach skóry (nieco poniżej naskórka). Często stwierdza się również zwłóknienie mieszków włosowych oraz ich zanik. W badaniu histopatologicznym mięśni można stwierdzić mieszany naciek zapalny, martwice włókien mięśniowych lub ich zanik. Leczenie W leczeniu stosowane są glikokortykosteroidy (prednisolon w dawce 1 -2 mg/kg jeden raz dziennie), witamina E (200-800 IU/dziennie na zwierzę) oraz pentoksyfilina (w dawce 25 mg/kg dwa razy dziennie doustnie). Kolejnymi lekami używanymi w terapii są doksycyklina/ minocyklina w dawce 5 mg/kg co 12 godzin z niacynamidem, cyklosporyna 5 mg/kg oraz miejscowo takrolimus 0,1% co 12 godzin (ten ostatni lek w przypadku zmian zlokalizowanych). Niestety leczenie zwykle wpływa pozytywnie tylko na stan skóry zmniejszając rozległość zmian, nie wpływa natomiast na mięsnie, które ulegają zanikowi co zwykle kończy się eutanazją zwierzęcia. Wyłysienie ogona u psa z dermatoza hormonalną Wyłysienia dotyczące ogona u psa z niedoczynnością tarczycy Wyłysienie dotyczące ogona – „szczurzy ogon” u psa z zespołem Cushinga, w miejscu tarczki gruczołowej ogona również widoczne wyłysienie oraz zaskórniki Autor: dr hab. Marcin Szczepanik kryll@ Literatura: Ozkan C., Kayar A., Kaya A., Yildirim S., Iskefli O., Kozat S., Akgul Y. Determination of selected hormones and biochemical parameters in Turkish Van cats with tail gland hyperplasia Med. Wet. 2020, 76, 1-5 Ruth J.: Poor haircoat in a Persian. Feline tail gland hyperplasia (FTGH). Compend. Contin. Educ. Vet. 2009, 31, 208-210. Scott D., Miller W., Griffin C.: Muller and Kırk’s Small Animal Dermatology. 6th Ed. 2001, p. 1046-1048 Ural K., Acar A., Guzel M., Karakurum M. C., Cenker C. C.: Topical retinoic acid in the treatment of feline tail gland hyperplasia (Stud Tail): A prospective clinical trial. B. Vet. I. Pulawy 2008, 52, 457-459. Lortz J., Favrot C., Mecklenburg L., Nett C., Rufenacht S., Seewald W., Linek M.: A multicentre placebo-controlled clinical trial on the efficacy of oral ciclosporin A in the treatment of canine idiopathic sebaceous adenitis in comparison with conventional topical treatment. Vet. Dermatol, 2010 21, 593–601 Paterson S. Successful therapy of sebaceous adenitis with topical cyclosporine in 20 dogs Vet. Dermatol. 2004, 15, 64-64, White SD, Rosychuk RA, Scott KV, Hargis AM, Jonas L, Trettien adenitis in dogs and results of treatment with isotretinoin and etretinate: 30 cases (1990-1994). J Am Vet Med Assoc. 1995, 207,197-200. Linek M, Boss C, Haemmerling R, Hewicker-Trautwein M, Mecklenburg L. Effects of cyclosporine A on clinical and histologic abnormalities in dogs with sebaceous adenitis. J Am Vet Med Assoc. 2005 226, 59-64. Hagis AM, Haupt KH. Reviev of familiar canine dermatomiositis. Vet. Ann. 1990; 30; 227-282 Gross TH, Ihrke PJ, Walder EJ, Affolter VK: Ishemic dermatopaty/ canine dermatomyositis. W: Skin Diseases of the Dog and Cat: Clinical and Histopatologic Diagnosis, 2nd edn. Oxford: Blackwell Publishing, 2005: 49-52 Opisy rycin: Przerost gruczołów ogona u psa widoczne wyłysienie i przerzedzenie włosa Ryc. 2. Przerost gruczołów ogona u kota widoczne wyłysienie oraz przebarwianie włosa który pokryty jest łojem Ryc. 3. Zapalenie gruczołów łojowych u berneńskiego psa pasterskiego, widoczne wyłysienie a skóra pokryta jest łuskami Ryc. 4. Dermatiomiositis, widoczne wyłysienia oraz nadżerki i strupy Ryc. 5. Wyłysienie ogona u psa z dermatoza hormonalną Ryc. 6. Przerost gruczołów tarczki ogona widoczne dobrze odgraniczone wyłysienie, w miejscu pozbawionym włosa punktowe przebarwienia Ryc. 7. Wyłysienia dotyczące ogona u psa z niedoczynnością tarczycy Ryc. 8. Wyłysienie dotyczące ogona – „szczurzy ogon” u psa z zespołem Cushinga, w miejscu tarczki gruczołowej ogona również widoczne wyłysienie oraz zaskórniki Przejdź do następnej strony Ja nie mam zamiaru nikogo straszyć tą nużycą, ale uważam, że zrobienie zeskrobin w takim wypadku to powinna być podstawa w diagnostyce (badanie proste, dla psa bezbolesne). Okolice ogona, to może nie jest najczęstsze miejsce, gdzie zmiany się pojawiają (zazwyczaj jest to głowa), ale przypadek mojego psa nie jest odosobniony - weterynarza, który nam pomógł polecił nam właściciel suczki amstaffa, która miała identyczny łysy placek na ogonie i u niej też była to nużyca, więc jednak w tym miejscu też się to zdarza. Oprócz wyłysienia nie było żadnych innych objawów, psa nic nie bolało, zachowywał się normalnie i nie interesował się ogonem. Co do leczenie, to dokładnie już nie pamiętam, bo było to jakieś 5-6 lat temu. Na pewno dostaliśmy specjalne "mazidła" do smarowania, zalecenie nacierania tego miejsca Nizoralem (zostawić szampon na kilka minut i potem spłukać wodą), pies dostał też tabletki na podniesienie odporności, co do innych leków nie pamiętam, ale chyba były jakieś zastrzyki. Nie twierdzę, że w tym przypadku jest to nużyca, ale sprawdzić nie zaszkodzi;) Choroby hormonalne a problemy z sierścią Rzadko kiedy widząc, że z sierścią lub skórą psa dzieje się coś niepokojącego, przychodzi nam na myśl, że źródłem problemu mogą być nieprawidłowości w wydzielaniu hormonów. Tymczasem wzrost sierści jest uwarunkowany utrzymaniem równowagi hormonalnej i dlatego wśród objawów zaburzeń w wydzielaniu poszczególnych hormonów, niemal zawsze spotyka się pogorszenie kondycji skóry i sierści. Jest to przede wszystkim nadmierne wypadanie włosa prowadzące do widocznego przerzedzenia a nawet wyłysienia sierści na grzbiecie oraz na bokach tułowia. Sierść staje się sucha, łamliwa i podczas szczotkowania wychodzi całymi kepami. Towarzyszą temu zmiany w spoistości skóry, która czasem staje się cieńsza, a czasem grubsza, mniej elastyczna, przesuszona lub pokryta łupieżem. Szukając przyczyn tego stanu rzeczy warto zbadać poziom hormonów, bo to może skrócić drogę do postawienia diagnozy i rozpoczęcia skutecznej terapii. Może się wówczas okazać, że głównym problemem nie są zmiany skórne, ale poważne schorzenie o podłożu hormonalnym, które je wywołuje i tylko jego wyleczenie pozwoli uporać się z dolegliwościami skórnymi. Można do nich zaliczyć: niedoczynność tarczycy Niedoczynność tarczycy charakteryzuje się uogólnionym zwolnieniem tempa metabolizmu. Może występować w postaci pierwotnej lub wtórnej. Postać pierwotna spowodowana jest zaburzeniami w funkcjonowaniu tego gruczołu lub też niedoborem jodu w psiej diecie. Zdarza się także, że pojawia się na skutek choroby nowotworowej lub stanów zapalnych tarczycy. Natomiast niedoczynność wtórna jest wynikiem zaburzeń w wydzielaniu hormonu tarczycy. Spośród objawów choroby należy wymienić: tendencję do tycia mimo ograniczenia ilości podawanej karmy, dysfunkcję przewodu pokarmowego, zaparcia naprzemiennie z biegunkami, skłonność do stanów zapalnych jamy ustnej, osłabienie popędu płciowego, niechęć do ruchu, osowiałość oraz zwiększoną wrażliwość na zimno. Jeśli chodzi o okrywę włosową, daje się zauważyć łojotok, symetryczne wyłysienia na bokach tułowia i grzbiecie nosa oraz charakterystyczny brak sierści na końcu ogona, który określa się jako ”szczurzy ogon”. Chorobę można potwierdzić określając poziom hormonów tarczycy we krwi, natomiast leczenie polega na podawaniu ich syntetycznego odpowiednika. nadczynność tarczycy Nadczynność tarczycy występuje znacznie rzadziej niż jej niedoczynność, częściej u kotów niż u psów. Jest to schorzenie spowodowane obecnością guzków w tarczycy, które są odpowiedzialne za zwiększoną produkcję hormonów T4 i T3 i nie reagują na fizjologiczne mechanizmy regulujące. Wśród objawów nadczynności tarczycy należy wymienić: zwiększone pragnienie i wydalanie moczu, wymioty, biegunkę, spadek masy ciała mimo dużego apetytu, ospałość, czasem podwyższoną temperaturę, brak chęci do zabawy oraz charakterystyczny wygląd - powiększenie i obwiśnięcie brzucha. Jeśli chodzi o sierść, ma ona tendencję do wypadania, na tułowiu pojawiają się plackowate łysiny, a skóra staje się cienka i delikatna. Leczenie polega na podawaniu ketokonazolu, w celu zmniejszenia produkcji sterydów a także wycięciu przysadki i nadnerczy. niedoczynność kory nadnerczy - choroba Addisona Choroba Addisona powstaje na skutek zniszczenia lub zaburzenia w działaniu kory nadnerczy odpowiedzialnej za produkcję hormonów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Nadnercze składa się z dwóch części: wewnętrzna, tzw. rdzeń, produkuje adrenalinę, zewnętrzna, którą stanowi kora, produkuje między innymi dwa bardzo ważne hormony sterydowe: kortyzol i aldosteron. Kortyzol reguluje różne reakcje biochemiczne, uczestniczy w metabolizmie białek, węglowodanów i tłuszczów, pobudza syntezę niektórych enzymów oraz pozytywnie wpływa na układ krwiotwórczy, stymulując wytwarzanie krwinek. Aldosteron kontroluje stężenie sodu i reguluje objętość wody w organizmie, co wpływa na objętość i ciśnienie krwi. Produkcja obu tych hormonów kontrolowana jest przez wytwarzany w przysadce mózgowej związek chemiczny, zwany ACTH. Ustalenie jego poziomu pozwala sprawdzić zdolność organizmu do produkcji kortyzolu: po podaniu ACTH u zdrowego psa, w przeciwieństwie do psa chorego, następuje wzrost poziomu kortyzolu we krwi. Terapia niedoczynności kory nadnerczy polega na podawaniu syntetycznych hormonów zastępujących te, których organizm psa wskutek choroby nie produkuje. Mechanizm powstania choroby Addisona nie jest dokładnie znany, najczęściej jest to reakcja autoimmunologiczna, w wyniku której organizm psa zaczyna działać przeciw sobie produkując przeciwciała, które niszczą korę nadnerczy. Do widocznego pogorszenia zdrowia dochodzi w stresujących dla psa sytuacjach, a przebieg choroby może mieć ostry lub przewlekły charakter. Według obecnego stanu wiedzy choroba Addisona jest nieuleczalna, ale przy odpowiednim jej kontrolowaniu i regularnym podawaniu leków można psu znacznie poprawić komfort życia. nadczynność kory nadnerczy - zespół Cushinga Zespół Cushinga (nadczynność kory nadnerczy) powstaje w wyniku przewlekle podwyższonego poziomu glukokortykoidów. W objawach skórnych dominują wyłysienia (często symetryczne), zanik skóry, matowość sierści, powstanie zaskórników, rzadziej zwapnienia skóry oraz wtórne infekcje. zespół feminizujący samców Jest to schorzenie, które pojawia się na skutek zwiększenia poziomu estrogenów, żeńskich hormonów w organizmie psa. Ich nadmierna produkcja spowodowana jest zazwyczaj toczącym się procesem nowotworowym jądra. Z kolei wysokie stężenia tych hormonów we krwi doprowadza do spadku produkcji innych hormonów tzw. androgenów, w tym testosteronu. Na skutek dominacji żeńskich hormonów płciowych pies upodabnia się do suki, obserwuje się powiększenie sutków a nawet wydzielanie mleka. Wśród pierwszych objawów choroby należy wymienić wyłysienie okolic narządów płciowych, krocza oraz brzucha. Potem pojawiają się także symetryczne wyłysienia na klatce piersiowej oraz kończynach, przebarwienia skóry, tłusty łojotok oraz nadmierna ilość wydzieliny w uszach. Psy leczy się podając im preparaty na bazie testosteronu, w przypadkach bardziej zaawansowanych pozostaje kastracja. przerost i zapalenie tarczki ogona Schorzenie ma podłoże hormonalne i występuje przeważnie u niekastrowanych samców, u których stwierdza się znaczne podwyższenie poziomem męskich hormonów we krwi. U suk zapalenie tarczki ogona jest wynikiem dysfunkcji jajników. Schorzenie ma jak widać podłoże hormonalne, przy czym może mieć charakter ogniskowy, ograniczony do konkretnego miejsca, lub wiązać się z ogólnie występującym pierwotnym lub wtórnym łojotokiem. Pierwszym objawem zapalenia tarczki ogona jest pojawienie się na grzbietowej stronie ogona, w odległości 3-5-cm od jego nasady, owalnych, wyraźnie odgraniczonych, stale powiększających się łysych plam. Skóra w tych miejscach jest tłusta i pokryta łojem, bardzo podatna na różnego rodzaju infekcje bakteryjne i grzybicze. Wówczas w tym miejscu może pojawić również obrzęk, zaczerwienienie i wypryski. Sposób leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby. Na początku poprawę może przynieść miejscowe stosowanie środków przeciwłojotokowych, przeciwzapalnych i przeciwbakteryjnych. Potem niezbędne jest podawanie antybiotyków, a jeśli to nie daje efektów pozostaje chirurgiczne usunięcie gruczołu ogonowego oraz kastracja. Więcej na temat przerostu i zapalenia tarczki ogonowej tutaj karłowatość przysadkowa Jest to schorzenie o charakterze dziedzicznym, którego przyczyną jest niedobór hormonów przysadki. Objawia się przede wszystkim zaburzeniem wzrostu oraz stopniową utratą włosa okrywowego, który jest słabo osadzony i łatwo wychodzi podczas szczotkowania. Prowadzi to do obustronnych wyłysień. Charakterystyczne jest to, że podszerstek pozostaje nietknięty. Obserwuje się również nadmierną pigmentację skóry oraz pogarszające stan okrywy włosowej zmiany, takie jak łojotok, powierzchowne zapalenia skórne oraz infekcje grzybicze

szczurzy ogon u psa